Ik blijf lange tijd zitten op het plein bij de kathedraal en laat alles stromen.
Ik voel trots, liefde, dankbaarheid en nederigheid.

De ene na de andere pelgrim komt aan, ieder met een eigen verhaal en vol emotie. Ik zie caminomaatjes die ik weken niet heb gezien en ik zie bekenden waar ik onlangs mee heb gelopen. We knuffelen, lachen en delen onze mooiste momenten, het is één grote reünie.

Dan wordt het tijd om de praktische zaken rondom mijn aankomst te regelen. Ik ga naar de pelgrimsoffice en vraag mijn Compostela aan. Ook wil ik graag een mis bijwonen in de kathedraal en ik vraag op welke tijden deze wordt gehouden. In één van de gesprekken hoor ik dat tijdens een voorgaande mis de Botafumeiro (*) is gebruikt. Door dit grootste wierookvat ter wereld wordt wierook geslingerd door de zijbeuk van de kathedraal. Ik heb er de afgelopen weken vaak prachtige verhalen over gehoord en ik wil niets liever dan dit meemaken. Ik heb gelezen dat de Botafumeiro nog zelden wordt gebruikt in verband met de hoge kosten, maar ineens heb ik het gevoel dat ik een kans maak tijdens de mis in de middag.

Hoewel ik eigenlijk aan de late kant ben om de mis bij te wonen, doe ik er alles aan om binnen te komen. Ik regel een opslagplek voor mijn rugzak en ren richting de ingang van de kathedraal. Hijgend kom ik aan en dit keer sluiten de deuren áchter mij.
Ik zit nog vol adrenaline en emotie van de ochtend wanneer ik plaatsneem in de zijbeuk van de kerk. Ik versta weinig van de mis, maar dat is niet waarom ik er ben. De mis zie ik als een ritueel dat voor mij de afronding vormt van mijn camino.

Ik bekijk de prachtige architectuur van de kathedraal, de rijke versieringen en voel me één met de pelgrims om mij heen. De zon schijnt door één van de ramen van de zijbeuk en verlicht de Botafumeiro. Ik ben er volledig door geobsedeerd en vraag me af of hij gebruikt zal worden. Mijn gedachten dwalen vervolgens richting alle spirituele momenten van mijn camino.

Dan wordt er een hekje vlak vóór mij wordt geopend en ik zie dat vier mannen plaatsnemen bij de touwen van de Botafumeiro. Er wordt gelopen, zacht gepraat en de Botafumeiro wordt omlaag gehaald en gevuld met wierrook. Ik zit inmiddels op het puntje van de houten kerkbank. Langzaam wordt het wierrookvat in beweging gebracht en begint te slingeren. De wierook verspreidt zich door de kerk en ik ruik een aangenaam zoete geur. Het vat heeft inmiddels een enorme vaart gekregen en slingert indrukwekkend hoog door de lucht. Een straal zonlicht schijnt op de rookwolk die is ontstaan, waardoor het hele schouwspel er magisch uitziet. Ik zie tranen in de ogen van alle pelgrims om mij heen.
Ik heb mijn camino niet alleen uitgelopen in goede gezondheid, maar ook afgerond zoals ik alleen maar had kunnen hopen.

Na afloop van de mis steek ik een kaars aan. Ik ben dolgelukkig. Mijn camino is compleet.

(*) De Botafumeiro
De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld van anderhalve meter hoog. Volgens overlevering dient de Botafumeiro om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geuren van de pelgrims. Er zijn vier mannen voor nodig om het wierookvat hoog door de zijbeuk te slingeren. Voor veel pelgrims is dit ritueel één van de hoogtepunten in Santiago. Tegenwoordig wordt de Botafumeiro alleen nog gebruikt tijdens hoogmissen, speciale gelegenheden en eregasten. Vantevoren wordt niet aangekondigd of hij gebruikt zal worden.

Santiago de Compostela
Camino Francés, 779 km