De kleine dingen zijn belangrijk geworden. Een kop koffie, een chocoladebroodje voordat ik op pad ga, iets lekkers in mijn rugzak voor onderweg en genieten van de zonsopkomst en de vele kwetterende vogeltjes om me heen. Af en toe blijf ik staan om te kijken en luisteren naar de ontwakende natuur. Vandaag vind ik het fijn om de dag alleen te beginnen. Het belooft een mooie dag te worden.
Na de lunch loop ik verder met een nieuw camino maatje uit Alaska. We hebben intense gesprekken over het leven en waarom we de camino lopen. Al pratend vliegen tijd en kilometers voorbij.
Aangekomen in de hostel gaan we allemaal onze eigen weg en aan het einde van de dag kom ik mijn camino maatjes weer tegen op het terras. We bestellen hapjes en drinken wijn. We lachen en genieten.
Maar dan ineens verandert alles. Eén telefoongesprek kan iemands leven volledig op zijn kop zetten. Onze vriend uit Alaska die volop in het leven staat, heeft gehoord dat zijn dierbare het leven heeft verlaten. We zijn allemaal in diepe shock. Een tijdje staren we in doodse stilte voor ons uit. Wat doe je als je eigenlijk niets kunt doen?
Na het eerste gevoel van machteloosheid, voel ik een liefdevolle kracht opkomen. Na alle hulp die mij is geboden op de camino, is het nu mijn beurt. Ik luister en troost. Samen met mijn andere maatje, nemen we de praktische zaken over en gaan er alles aan doen om onze vriend zo snel mogelijk op de eerste vlucht naar huis te krijgen.
We bevinden ons in het binnenland van Spanje en Alaska is onmogelijk ver weg. Urenlang zijn we bezig met bellen en regelen. Uiteindelijk vinden we een busverbinding naar Madrid en reserveren een ticket richting de VS. Enigszins opgelucht sluiten we de dag af. Aaron zal de nacht nog doorbrengen in onze hostel en in de vroege ochtend huiswaarts keren. Terwijl we napraten in de lobby van de hostel, is een groep Portugezen gearriveerd. Eén van hen speelt gitaar, terwijl de anderen Portugese liederen zingen. Ze klinken uitgelaten en vrolijk. We kijken elkaar aan. Het contrast met onze gemoedstoestand kan bijna niet groter. Ook dat is de camino.
Uitgeput lopen we richting onze slaapzaal. Aaron geeft me zijn steen en vraagt of ik deze wil meenemen naar Cruz de Ferro. Ik stop de steen diep weg, onderin mijn rugzak. Ik voel me vereerd dat ik symbolisch iets van zíjn last kan overnemen.
Vanaf nu wil ik volledig genieten van elk moment. Want zelfs een dag die als een kabbelend beekje begint, kan ineens volledig omslaan. Ik raak mijn armbandje aan en denk aan de ingegraveerde tekst; “Panta Rei, ouden menei”. Alles stroomt, niets is blijvend.
Navarrete – Najera, 17 km
