Na alle emotie van gisteren, heb ik besloten om vandaag niet zo ver te lopen.
Ik neem uitgebreid de tijd voor het ontbijt en ga veel later dan anders op pad.

Wanneer ik de camino op ga, zijn de meeste pelgrims vertrokken. In de verre omgeving zie ik niemand.
Ik hoor het tikken van mijn wandelstokken op de stenen van het pad en een aantal vogels vliegt verschrikt op wanneer ik langs loop. Verder is het stil. Maar vandaag voelt de stilte comfortabel.

Ik heb goed geslapen en ik voel me uitgerust. Het pad loopt steil omlaag en bestaat uit ongelijke stenen en rotsen.
Ik heb veel hoogtemeters te overbruggen voordat ik aankom in het dal.
Ik maak me zorgen om mijn knie, want tot nu toe ging elke afdaling erg moeizaam. Ik hoop dat mijn knie het houdt.
Ik probeer bij elke stap mijn voeten zorgvuldig te plaatsen. Stenen rollen weg en sommige delen van het pad zijn glibberig, maar doordat ik inmiddels mijn wandelstokken gebruik alsof ik twee extra benen heb, kan ik mijn gewicht goed verdelen en mijn knieën ontlasten. Aangekomen in het dal ben ik blij.
Niet alleen heb ik pijnloos het pad afgelopen, ik kon er ook weer van genieten.

De camino loopt via een aantal dorpjes en langs doorgaande wegen naar Ponferrada. Ik heb me vanmorgen alleen ingelezen over de hoogtemeters en alle informatie over de omgeving en bezienswaardigheden heb ik dit keer overgeslagen. Ik ben blij verrast wanneer ik de stad inga en bijna letterlijk tegen een kasteel aan loop.
Ik heb alle tijd om het kasteel te bezichtigen, maar helaas worden de poortdeuren voor mijn neus gesloten.
Siësta.

Ik zoek een leuke lunchplek en raak in gesprek met een aantal Spanjaarden die ook ooit de camino liepen.
We eten, drinken en delen verhalen.
Ik vergeet bijna dat ik nog een paar kilometer af moet leggen.
Wanneer ik de albergue bereik, begint het al te schemeren. De dag is voorbij gevlogen.

• Dag 36: Riego de Ambros – Ponferrada – (Villafranca), 12 km