Ik loop mijn laatste dag op de meseta en het voelt als de afronding van een fase. De leegte van de hoogvlakte heeft me veel gegeven. Ik heb gezongen, gedanst, gehuild en gelachen.
Ik voelde me er springlevend en soms nietig in het weidse landschap.

De afgelopen weken zag ik de toppen van het Cantabrisch gebergte in de verte, langs de noordzijde van het pad. Elke dag genoot ik weer van het zicht op de bergen. Voorbij León loopt het gebergte verder landinwaarts en zal de camino de bergen kruisen. Ook al hou ik enorm van de bergen, ik vind het jammer om de meseta te verlaten.

In de verte is de stad León al zichtbaar. Na de stad begint een volgend traject.

Ik kijk nog even achterom wanneer ik het landschap langzaam zie veranderen.
Maar niet te lang, want de weg ligt vóór me.