Ik denk aan alle ontmoetingen op de camino. Ik heb gemerkt dat er keer op keer oprechte aandacht is voor de ander en bijna elke ontmoeting is intens. We hebben immers allemaal de keuze gemaakt om dit pad te bewandelen, waardoor er een groot gevoel van saamhorigheid is.

Met sommige pelgrims heb ik een kort gesprek op het pad. Met anderen wissel ik een paar woorden of is er een alles zeggende blik. Sommige pelgrims lopen een tijdje met me mee en met een handjevol pelgrims heb ik langere tijd het pad gedeeld. Als vlindertjes die een tijdje met me meevliegen, de één langer dan de ander. Totdat het tijd is om verder te vliegen. Elke ontmoeting is even waardevol en heeft me iets gegeven.

Vandaag neem ik afscheid van één van mijn caminomaatjes die langere tijd met me mee liep. Ook de oudere Amerikanen die ik keer op keer tegenkwam en die me alles leerden over het leven op de camino, laat ik achter in de stad León. Het is vreemd om te bedenken dat onze paden hier eenvoudigweg scheiden, ondanks het delen van veel lief en leed.

Maar ik weet dat ik verder moet, want ik loop mijn eigen pad. Net als zij allemaal hun pad bewandelen.
Het is tijd voor afscheid en tijd voor een volgende traject.
Voor de zoveelste keer kijk ik naar mijn armbandje; Panta Rhei.
Alles stroomt, niets blijft onveranderd.
De herinneringen aan alle ontmoetingen neem ik mee in mijn hart.