Ik heb een actieve rustdag gepland. Vandaag neem ik de hele dag om een paar kilometer af te leggen.Ik sta op mijn gemak op, neem alle tijd voor een uitgebreid ontbijt in de hostel en bezoek daarna de kathedraal van León.
Ik heb behoefte aan een verzachtende energie en hoop die te vinden in de kathedraal.Ik heb de hele dag al een onbestendig gevoel, omdat er een verandering gaande is.Het wordt kouder, het einde van het seizoen nadert en het aantal pelgrims op de camino lijkt dagelijks te verminderen. Ook ik ben aan het veranderen.
In de kathedraal wacht me een teleurstelling. Ik moet entree betalen om het gebouw te bezichtigen en dat betekent dat er vooral toeristische activiteiten zijn, waardoor spiritualiteit soms ver te zoeken is.Ik zit een tijdje op een bankje en luister naar de vele voetstappen en gedempte stemmen. Ik bewonder de gothische bouwstijl. De vele glas-in-lood-ramen zijn prachtig en vanuit architectonisch oogpunt is het absoluut een indrukwekkende kathedraal.Ik spreek zacht mijn wensen en mijn intentie voor mijn verdere reis uit, maar voel dat het niets raakt. Misschien is het mijn eigen onbestendige gevoel, misschien is de energie die ik zocht hier niet te vinden.Ik pak mijn rugzak op en ga dan maar gewoon op pad.
Het eerste gedeelte loop ik door prachtige straten en langs monumentale panden de stad uit. Daarna volgt een rechte weg door voorsteden en kleine dorpjes.Ik laat de stad achter me, de bergen zijn al in zicht, maar daartussenin bevindt zich nog een lange saaie weg. 
Ik herken mijn gevoel.Net als de camino bevind ik mij in een tussenfase. Ik heb veel emotie doorleefd, een deel van die weg ligt achter me. Welke weg ik ga inslaan is nog niet duidelijk. De weg ertussen, is waar ik me bevind en ook die zal ik bewandelen.