Tijdens mijn wandeling moet ik terugdenken aan mijn ontmoeting van gisteren met een oude man. Net voor Villamayor stond hij met zijn rollator en met een stempel in zijn hand te wachten op langslopende pelgrims. “Sello, sello…”, riep hij. Wat “Stempel” betekent.
Ik had net koffie gedronken, mijn rugzak weer op mijn rug gedaan en bedacht dat mijn stempelkaart helemaal onderin mijn rugzak zat. Ik bedankte de man vriendelijk en wilde doorlopen.
Hij keek enorm teleurgesteld en ik voelde me direct een gehaaste toerist. Ik liep langzaam verder en realiseerde me hoe onaardig het is om te weigeren.
Ik stopte, natuurlijk wil ik de stempel! Ik had alle tijd en waarschijnlijk zou ik de oude man een groot plezier doen. Ik pakte mijn rugzak weer uit en overhandigde mijn stempelkaart. De man was dolblij en startte in rap Spaans een uitgebreid verhaal over zijn leven langs de camino. Tenminste, dat is wat ik uit zijn verhaal kon opmaken – zo goed is mijn Spaans nou ook weer niet.
Ik begreep in ieder geval dat de stempel heel erg oud is. Net als de man.
Ik zag een twinkel in zijn ogen toen hij de stempel plaatste en dankbaar keken we elkaar aan. Onze dag kon niet meer stuk.

De herinnering aan dit moment deed me denken aan mijn gehaaste leven thuis. 
Het is eigenlijk zo simpel om even te luisteren naar iemands verhaal.

De rest van de dag wandel ik alleen verder, maar vandaag valt de stilte me zwaar. Hoewel ik weet dat er altijd pelgrims in de buurt zijn, zie ik in de verre omgeving niemand lopen.
Het eerstvolgende dorp ligt nog 10 kilometer verderop. Ik voel me onrustig en besluit te gaan zingen om de stilte te verbreken.

Villamayor de Monjardín - Los Arcos, 12 km