In mijn jeugd plantte mijn moeder het eerste zaadje toen ze mij vertelde over de camino, een pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Ze vertelde over wandelaars die de lange tocht maakten op zoek naar zichzelf. En over de stad met de prachtige kathedraal. Het klonk avontuurlijk, maar nogal ver-van-mijn-bed.

In de jaren daarna kwamen er vaker verhalen over de camino op mijn pad. Eerst via reisverhalen en columns, later via boeken. De verhalen fascineerden me, maar het leek me niets voor mij.
Totdat een van mijn vriendinnen de camino ging lopen. Haar verhalen raakten me.
Ik hing aan haar lippen en reisde in gedachten met haar mee.
De jaren daarna las ik boeken over de Camino en legde ze weer aan de kant. Maar langzaam begon er iets te broeien in mij.

Sinds een aantal weken krijg ik de camino niet meer uit mijn gedachten.
Het is tijd om een nieuwe weg in te slaan.

Ik heb mijn baan opgezegd, mijn auto verkocht en ga het gewoon doén.
Ik ga de camino naar Santiago lopen!