Het is mijn laatste lange wandeldag voordat ik Santiago bereik.
De groepen zijn verdwenen. Het pad is stil. Ik ben alleen.

Ik volg mijn voetstappen en hoor alleen het tikken van mijn stokken op het pad.
De kilometers vliegen voorbij.
Langzaam verlaat ik de rustige omgeving en kom steeds dichter bij de bewoonde wereld.
Net voorbij de wegwijzer met KM 13, valt mijn oog op een stenen monument. Het wordt verlicht door een kleine zonnestraal en ik word er bijna naartoe gelokt. Ik zie de woorden “Santiago” en ook de vertrouwde Jakobsschelp, het symbool van de camino. In een flits besef ik dat ik op het grondgebied van Santiago ben aangekomen! Eigenlijk ben ik er min of meer. Tegelijkertijd wil ik er nog niet zijn.
Het voelt onwerkelijk. Ik straal en ik huil.

Een blauwgroene orb vliegt met me mee.
(Zie dag 18: een dag met een gouden randje)

A Calle de Ferreiros - Lavacolla, 23 km