Alweer een prachtige herfstdag. De zon schijnt volop wanneer ik de albergue verlaat. De stad Melide is aan het ontwaken, maar alle mogelijkheden om te ontbijten zijn nog dicht. Ik doe iets waarvan ik me had voorgenomen om nooit te doen; ik loop een stukje terug op de camino naar de plek waar ik eerder een aantal barretjes heb gezien. Extreme omstandigheden vragen om flexibiliteit en mijn knorrende maag is me dankbaar.

Later dan gepland vervolg ik het pad. Onderweg kom ik de Italiaan Vincenzo tegen die mij begroet met een vrolijk “Principessa!”. Ik heb hem de afgelopen dagen een aantal keer geholpen en sindsdien ben ik zijn “prinses” van de camino.

Vincenzo is eind 60, misschien 70 jaar – dat wil de gezellige Italiaan niet vertellen – en hij heeft problemen met zijn knie. Ik zie dat hij vandaag nog manker loopt dan voorheen en ik vraag of ik iets kan betekenen. Hij geeft me een enorme glimlach en vertelt dat alles goed komt, het is niet zijn eerste camino. Het verdere gesprek verloopt in een mengelmoes van Spaans-Italiaans-Engels en hij overtuigt me dat hij gewoon doorstapt naar Santiago, want hij heeft alle tijd. We nemen afscheid en ik loop verder. Vol passie roept hij me na; “Ciao, principessa!”

Vrolijk vervolg ik mijn pad. Mijn dag kan niet meer stuk!

• Dag 44: Melide – Calle de Ferreiros, 22 km