Bij het ontbijt word ik overvallen door de realiteit.

Ik sta al enige tijd te wachten aan de bar van een panadería om mijn bestelling te plaatsen. De barista negeert me volledig en komt erg gespannen over.
Dan komt een grote groep enthousiastelingen binnen, ze maken veel lawaai.
De eerst zo rustige bar, staat ineens bomvol. Onverstoord gaat de barista door met haar werkzaamheden.
Ze maakt tosti’s, plaatst een groot aantal koffiekoppen op de bar en schenkt koffie in. Ik probeer oogcontact te maken, maar ze kjjkt me nog steeds niet aan.

Één van de mannen uit de groep begint de koffie uit te delen. Ik vraag de barista om een kop thee en een croissant, maar de man zegt dat hij zijn bestelling vantevoren heeft geplaatst en nu eerst aan de beurt is.
Ik heb het idee dat hij voordringt en wanneer ik hem hierop aanspreek, krijg ik een Spaanse kannonade waar ik weinig van begrijp. In keurig en duidelijk Engels vertel ik hoe ik hierover denk. Ik weet zeker dat hij mij begrijpt.
Ik ga zitten en realiseer me dat ik zojuist een les “geduld en vriendelijkheid” heb gekregen.

Tijdens het lopen denk ik nog lang na over het voorval. Wanneer ik met meer vriendelijkheid aanwezig was, had mijn ochtend er ongetwijfeld anders uit gezien.

De rest van de dag verloopt gemoedelijk en het lopen gaat bijna vanzelf. Ik loop over bospaden, omringd door eeuwenoude bomen. Ik luister naar de vogels en bezoek een kerkje waar ik een tijd blijf zitten en terugdenk aan mijn intenties.

Op een rustige plek langs het pad zie ik een barretje met een mooie tuin. Ik heb zin in mijn dagelijkse café-con-leche. Maar voordat ik plaatsneem in de tuin, kijk ik eerst of er groepen in aantocht zijn.
Voor vandaag heb ik mijn lessen “geduld” wel gehad.

• Palas del Rey – Melide, 15 km