Lopen is pijnlijk. Maar niet kunnen lopen, voelt nóg pijnlijker.
Mijn knie is nog dik, maar voelt iets beter. Ik kan me nog niet overgeven aan stilstaan en weet me eigenlijk geen raad met mezelf.
Ik mis de sfeer van de camino, de bijzondere gesprekken en onverwachtse ontmoetingen.

Ik ga naar de koffiebar om te ontbijten, drink een cappuccino en kom twee andere gestrande pelgrims tegen. Eén van hen, een jonge franse vrouw, heeft ontstoken blaren en kan voorlopig niet lopen. Zij vertelt dat ze toch haar weg wil vervolgen en het volgende traject de bus neemt.
Ik merk dat ik een beetje van slag raak door haar woorden. “Je kunt toch niet met de bus gaan?”, vraag ik een beetje geëmotioneerd. In mijn beleving moet je de hele camino gelopen hebben en zelf je rugzak dragen, anders voelt het als valsspelen. Ze ziet mijn verbazing en met een charmant, frans accent legt ze me geduldig uit dat iedereen de camino op zijn eigen manier aflegt. Het is immers jouw weg.
Dat zet me aan het denken.
Ik roer nog eens in mijn koffie en staar een tijdje voor me uit.
Het duurt even voordat ik de filosofische betekenis van mijn pijnlijke knie begrijp.

De camino geeft wat je nodig hebt

Al mijn hele leven heb ik de neiging om grenzen te overschrijden en als een stormram door te gaan. Mijn knie vertelt me dat het ook anders kan.
Ik neem afscheid van de franse vrouw en moeizaam loop ik terug naar de hostel. Gaandeweg verandert mijn gemoedstoestand. Wanneer ik bij de receptie van de hostel sta, heb ik een glimlach op mijn gezicht. Ik ga iets doen waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen. Ik vraag naar de vertrektijd van de eerstvolgende bus richting Estella, het volgende punt op mijn camino.
Tijdens de rit zie ik het heuvelachtige landschap langs me heen glijden. Op sommige punten kruisen we de camino en het valt me op dat het een pittig traject is, zonder tussenliggende dorpjes of waterpunten. Ik geniet van het uitzicht en raak steeds meer overtuigd van mijn keuze. Wanneer we aankomen in Estella zoek ik een luxere hostel uit en boek een eenpersoonskamer. Het is eigenlijk best lekker om even op adem te komen. Ik besluit om rustig aan te doen, totdat mijn lichaam vertelt dat ik weer verder kan.

Puente la Reina - Estella, 22 km (per bus)