Midden in de nacht word ik wakker en hoor de wind loeien om de albergue. De luiken van het raam klapperen in de wind.

De eigenaresse van de albergue had al aangekondigd dat het weer zou omslaan. Er was een harde wind vanuit het noorden op komst en daardoor zou het een stuk kouder worden.

In de slaapzaal van de oude albergue is de kou voelbaar. Gelukkig heb ik een dikke, warme slaapzak bij me. Ik rol mezelf nog eens helemaal in en val weer in slaap.

Na het ontbijt pak ik me mezelf dik in. Ik heb meerdere lagen kleding over elkaar aangetrokken en ben klaar om de kou te trotseren.

Ik open de zware houten deur van de albergue en verwacht een windvlaag, maar er gebeurt niets. Ik loop naar buiten en merk dat het windstil is.

Ook dat hoort bij de onstuimigheid van de meseta.

Het is nog fris als ik de camino op loop, maar de wolken trekken langzaam weg en het lijkt er op dat het een prachtige dag gaat worden.

Al na een kilometer begint het pad steil omhoog te lopen. Er is maar één berg in de wijde omgeving en helaas moet ik daar overheen. Mijn lichaam is nog aan het opwarmen en ik neem de tijd om naar boven te lopen. 

De zon komt langzaam op achter de heuvels en als ik boven ben, zie ik een prachtig schouwspel.

De rest van de dag is het pad min of meer vlak. De zon komt steeds hoger aan de hemel, wolken verdwijnen en de meseta warmt op, net als ik.

Ik ontdoe mezelf van het teveel aan kleding en geniet van de warme zon op mijn huid.

Wat een onverwacht mooie dag!

ik voel me goed en heb zin om stevig door te stappen. Volgens mijn maatjes dans ik vandaag als een gazelle over het pad.

Ik zie de grassen, de stenen op de weg, de weides en boeren met traktoren die het land ploegen.

Het is oktober, ik ben op de Spaanse meseta, onderweg naar Santiago en zing mijn lied.

Het geluk stroomt door me heen.

Alles is precies zoals het moet zijn.