Zeventien lange kilometers liggen voor me op de meseta.
Vandaag is er geen enkele afleiding in de vorm van dorpen, kerken of restaurants. Met tegenzin ga ik op pad.

Het weer is omgeslagen en is net zo grijs als mijn humeur.
Al na een paar kilometer begin ik me te vervelen. De weg is lang, ik zie alleen kale vlakten, een grindpad, een bomenrij en heel veel leegte. Wanneer er geen afleiding is, gaat de geest zich vervelen. Mijn gedachten gaan dan ook alle kanten op.

Ik heb mijn lied al een keer of vijf gezongen.
Ik heb stilgestaan bij de bomen en de verkleurende herfstbladeren.
De roofvogels hoog in de lucht boven me heb ik gevolgd én geteld.
Ik zucht, de stilte in mij is vandaag ver te zoeken.

Dan valt mijn oog op het grindpad. Het is een nieuw aangelegd pad en de stenen liggen los. Ik zie stenen in diverse kleuren en maten en besluit er een aantal te zoeken voor mijn dierbaren, ik zal de stenen later op de camino achterlaten bij Cruz de Ferro.(*)
Al lopend zoek ik de stenen uit en ik merk dat ik aangenaam ben afgeleid.

Dan ineens weet ik het; de betekenis van míjn steen.
Al lopend hoopte ik te ontdekken wat de betekenis kan zijn van de steen die ik ontving bij mijn startpunt van de camino. Ik ontving een klein wit steentje, terwijl ik min of meer een formaat baksteen verwachtte.
Vandaag besef ik dat ik door mijn jarenlange yogabeoefening al vele lagen van mijn steen heb afgepeld, waardoor er een klein steentje is overgebleven dat soms onverwacht en koppig opduikt.
Zoals een steentje in je schoen, waarvan je weet dat hij er is en die je kilometerslang niet voelt, totdat er iets in beweging komt en hij ineens gaat irriteren.

De leegte van de meseta geeft me het antwoord dat ik zocht.
Ondertussen is de zon doorgebroken en heb ik een flink traject afgelegd. Wanneer ik mijn bestemming in de verte zie opduiken kan ik weer lachen en voel ik me kilo’s lichter.

(*) betekenis van de steen;
In mijn startpunt Saint-Jean-Pied-de-Port ontving ik een steen in de hostel waar ik verbleef. De steen staat symbool voor de ballast die we met ons meedragen. Volgens de traditie van de camino draag je de steen als last mee tot aan Cruz de Ferro, om hier de steen te plaatsen en zo symbolisch een (stukje) van je fysieke en emotionele rugzak te verlichten. Daarna volgt het laatste deel van de camino; inzicht op zielsniveau.