Het is helder, zonnig en het waait hard. Heel erg hard. Er staan flinke rukwinden die me af en toe bijna letterlijk van het pad af blazen. Ik had al gehoord dat het traject over de Pyreneëen, de oversteek van Frankrijk naar Spanje, één van de zwaarste stukken is van de camino. De weg blijft eindeloos lang stijgen, maar de klim gaat me best goed af. Ik heb vooral last van de razende, ijskoude wind die alle energie uit me trekt.

De hele dag staat in het teken van het element wind en dat is niet mijn meest favoriete element. Afwisselend ben ik aan het genieten en aan het mopperen. Gelukkig ontstaan er leuke gesprekken met mijn mede pelgrims en kunnen we er ook om lachen. Met elkaar ploeteren we de bergketen over.

Dankzij het heldere weer worden we beloond met spectaculaire uitzichten. Toch neem ik bijna nergens de rust en tijd om écht te genieten. Ik stap stevig door en doe mijn best om warm te blijven. Een tijd ben ik volledig gefocust op het pad en verzonken in mijn eigen gedachten. Totdat één van mijn maatjes roept dat we het hoogste punt bereikt hebben en wijst naar een Mariabeeldje op de top van een rots. Omdat het beeldje een stukje verwijderd staat van het pad, had ik het bijna gemist. Zodra ik erheen loop, ervaar ik een serene rust. Maria kijkt uit over de omgeving en ik kijk met haar mee. Het uitzicht is magisch.
De zon straalt door de sluierbewolking en zonnestralen verlichten de bergtoppen. Dankbaar blijf ik een tijdje staan. Totdat de wind me bijna van de rosten blaast.
De caminomanier om me te vertellen dat het tijd is om te gaan! 

Borda - Roncesvalles, 14 km